Cicha noc, święta noc, pokój niesie ludziom wszem. A u żłobka Matka Święta, czuwa sama uśmiechnięta nad dzieciątka snem, nad dzieciątka snem. Cicha noc, święta noc, pastuszkowie od swych trzód. Biegną wielce zadziwieni, za anielskim głosem pieni. Gdzie się spełnił cud, gdzie się spełnił cud.

Na niebie chmury, dołem tumany, wicher ponury miecie przez łany. Pożółkło błonie, kwiatów już niema, w białej oponie zbliża się zima. Aniołki z nieba, sypią nam runem, już cała gleba śpi pod całunem. Rzeki, strumienie, lód w więzach trzyma! Próżne złudzenie: Ach! to już zima!

Nasza zima biała chustą się odziała. Idzie, idzie do nas w gości, w srebrnych blaskach cała! Włożyła na czoło, księżycowe koło, lecą z płaszcza gwiazdy złote, gdy potrząśnie połą. Z lodu berło trzyma, tchu ni głosu nie ma. Idzie, idzie, smutna, cicha, ta królowa zima! Idzie martwą nogą wyiskrzoną drogą, postanęły rzeki modre, do morza nie mogą. Gdzie stąpi, gdzie stanie, słychać narzekanie: - Oj, biedne my kwiaty, trawy, co się z nami stanie! - Przed nią tuman leci, straszy małe dzieci... A my dalej do komina: - Nie puścim waszeci!

Na ziemię, jakby całun, śnieżna padła szata, złoty blask słońca czarne przesłoniły chmury. Wszystkie kwiaty powiędły i gaj już ponury bo w nim umilkła ptasząt gromada skrzydlata! I w mojem sercu także zeschły róże lata, smutek zaciemnił chmurą myśli mych lazury — gwiazda nadziei blednie — a ptak złotopióry tak o czarownym głosie — miłość, mnie odlata!

Całunem śniegu przysypany, biały park w szarą ciszę pogrążył się cały i z jakichś głuchych tęsknot się spowiada. Drzew nagich długa ciemna kolumnada wije się sennie i w dali gdzieś ginie, wije się cicho po białej równinie. I biegną ławki aleją szeregiem, samotne, puste, ubielone śniegiem.