Cicha noc, święta noc, pokój niesie ludziom wszem. A u żłobka Matka Święta,czuwa sama uśmiechnięta nad dzieciątka snem, nad dzieciątka snem. Cicha noc, święta noc, pastuszkowie od swych trzód. Biegną wielce zadziwieni, za anielskim głosem pieni. Gdzie się spełnił cud, gdzie się spełnił cud.

Nasza zima biała chustą się odziała. Idzie, idzie do nas w gości, w srebrnych blaskach cała! Włożyła na czoło, księżycowe koło, lecą z płaszcza gwiazdy złote, gdy potrząśnie połą. Z lodu berło trzyma, tchu ni głosu nie ma. Idzie, idzie, smutna, cicha, ta królowa zima! Idzie martwą nogą wyiskrzoną drogą, postanęły rzeki modre, do morza nie mogą. Gdzie stąpi, gdzie stanie, słychać narzekanie: - Oj, biedne my kwiaty, trawy, co się z nami stanie! - Przed nią tuman leci, straszy małe dzieci... A my dalej do komina: - Nie puścim waszeci!

Bracia, patrzcie jeno, jak niebo goreje, znać, że coś dziwnego w Betlejem się dzieje. Rzućmy budy, warty, stada, niechaj nimi Pan Bóg włada, a my do Betlejem, a my do Betlejem, do Betlejem. Patrzcie, jak tam gwiazda światłem swoim miga! Pewnie do uczczenia Pana swego ściga. Krokiem śmiałym i wesołym spieszmy i uderzmy czołem przed Panem w Betlejem.

Całunem śniegu przysypany, biały park w szarą ciszę pogrążył się cały i z jakichś głuchych tęsknot się spowiada. Drzew nagich długa ciemna kolumnada wije się sennie i w dali gdzieś ginie, wije się cicho po białej równinie. I biegną ławki aleją szeregiem, samotne, puste, ubielone śniegiem.

Oj, maluśki, maluśki, maluśki jako rękawicka. Alboli tez jakoby, jakoby kawałecek smycka. Cy nie lepiej Tobie by, Tobie by siedzieć było w niebie, wsak Twój Tatuś kochany, kochany nie wyganiał Ciebie. Tam ci zawsze słuzyły, słuzyły prześliczne janioły, a tu lezys sam j eden, sam jeden jako palec goły.