 |
 |
To nie liście i nie listki, nie listeczki jeszcze nawet - to obłoczek przeźroczysty, pozłociście zielonawy. Jeśli jest gdzieś leśne niebo, on z leśnego nieba spłynął, śród ogrodu zdziwionego tuż nad ziemią się zatrzymał. Ale żeby mógł zzielenieć, z brzozą się prawdziwą zmierzyć, ściemnieć, smugę traw ocienić - nie, nie mogę w to uwierzyć. - Julian Tuwim.
W okrągłych błotnych miskach z obcasów i kopyt lśnią turkusy niebieskie i chmur heliotropy. Kałuża płynie z wiatrem - tu mleczna, tam ruda, wiosna rynny wyżyma lubując się w brudach ... Serce ordynarnieje i godzi się z błotem, skoro w nim słońce usta zanurzyło złote ... - Maria Pawlikowska - Jasnorzewska.
W ciemniejących pieczarach marzyłem długo o Twoich drzewach i błękitnych niebach, o Twoim zapachu i ptaków śpiewie. Teraz leżysz odsłonięta w lśniącym splendorze, kąpana w słońcu, jak jakieś cudo, przede mną. Poznajesz mnie znowu kusisz mnie delikatnie oto drżą me kończyny wobec Twej błogosławionej obecności. - Hermann Hesse.
Marzec. Wracamy z parku. Wreszcie przeszła zima. Spod stopniałego śniegu wyjrzały murawy. Drzewa nagie, lecz pierwsze kiełkują już trawy, choć na stawie zielony, cienki lód się trzyma. Z upojonymi wiosną wracamy oczyma, krokiem lekkim, jak podczas tanecznej zabawy, ulicą po słonecznej stronie idziem prawej, za sobą ciepło słońca czujemy plecyma. - Leopold Staff.
Święty Kaźmierz - powracają czajki; Święty Wojciech - bociany klekocą, słońce grzeje, rowy w mlecz się złocą, brzmią skowronki, rychłe, polne grajki. Po murawach dzieci, strzępem krajki Podkasane, w pasy się szamocą; Na przyzbicach baby w głos chichocą - "Eh! kumolu! bajki, żywe bajki!" Wiosna!... Wiosna wszędy życie budzi! Jej błękity, słoneczne uśmiechy I pod chłopskie wciskają się strzechy. I tu raźniej biją serca ludzi, choć się troski za troskami tulą do tych piersi pod zgrzebną koszulą. - Jan Kasprowicz.
Wiosna
Wiosna − jedna z czterech podstawowych pór roku w przyrodzie, w strefie klimatu umiarkowanego. Charakteryzuje się umiarkowanymi temperaturami powietrza z rosnącą średnią dobową oraz umiarkowaną ilością opadu atmosferycznego.
Powiatowy Młodzieżowy Ośrodek Wychowawczy
w Rembowie
Gmina Raków położona jest w południowo-wschodniej części województwa świętokrzyskiego. W skład gminy wchodzi 28 wsi, z których Raków jest siedzibą władz gminnych. Założycielem miasteczka Raków był w średniowieczu w 1567 roku przybyły z Żarnowa kasztelan Jan Sienieński (który równocześnie założył także miasteczko Rembów i Dębno). Żarnowski kasztelan nazwał miasto na cześć swojej małżonki, która pieczętowała się Warmią czyli Rakiem - właśnie Rakowem. Od tej pory znakiem herbowym miejscowości i gminy jest czerwony rak na białym polu. W 1869 roku Raków utracił prawa miejskie.
Niewątpliwym atutem gminy Raków jest dobry stan środowiska naturalnego i niezwykle urokliwe miejsca. Dużą atrakcją gminy jest największy w województwie świętokrzyskim zbiornik wodny Chańcza. W gminie znajduje się Cisowsko-Orłowski Park Krajobrazowy i jego otulina. Występujące tu lasy charakteryzuje duża różnorodność i bogactwo, w tym także runa leśnego. Do najważniejszych zabytków gminy należy kościół parafialny pw. św. Trójcy z lat 1640-1645. W pobliżu kościoła zachował się mały kamienny XVII - wieczny budynek będący najprawdopodobniej mieszkaniem ministra zboru ariańskiego. Na uwagę turystów zasługuje również układ przemysłowo - urbanistyczny rynku w Rakowie i Dębnie. Do innych ważnych i ciekawych zabytków zaliczyć można: kościół reformatorów pw. św. Anny z 1641r. w Rakowie, "Dom Wójt" z XVI/XVII w Rakowie, dzwonnica z XVII w. w Bardzie oraz pozostałości zamku i fosy z XIV w. w Rembowie. W przed ostatnią niedzielę września co roku we wsi Dębno odbywa się słynne już święto pieczonego ziemniaka - "W Dzień Świętej Tekli ziemniaki będziem piekli".
Koła zainteresowań
Gazetka Ośrodkowa
Bezpieczna szkoła
