Cicha noc, święta noc, pokój niesie ludziom wszem. A u żłobka Matka Święta,czuwa sama uśmiechnięta nad dzieciątka snem, nad dzieciątka snem. Cicha noc, święta noc, pastuszkowie od swych trzód. Biegną wielce zadziwieni, za anielskim głosem pieni. Gdzie się spełnił cud, gdzie się spełnił cud.
Nasza zima biała chustą się odziała. Idzie, idzie do nas w gości, w srebrnych blaskach cała! Włożyła na czoło, księżycowe koło, lecą z płaszcza gwiazdy złote, gdy potrząśnie połą. Z lodu berło trzyma, tchu ni głosu nie ma. Idzie, idzie, smutna, cicha, ta królowa zima! Idzie martwą nogą wyiskrzoną drogą, postanęły rzeki modre, do morza nie mogą. Gdzie stąpi, gdzie stanie, słychać narzekanie: - Oj, biedne my kwiaty, trawy, co się z nami stanie! - Przed nią tuman leci, straszy małe dzieci... A my dalej do komina: - Nie puścim waszeci!
Bracia, patrzcie jeno, jak niebo goreje, znać, że coś dziwnego w Betlejem się dzieje. Rzućmy budy, warty, stada, niechaj nimi Pan Bóg włada, a my do Betlejem, a my do Betlejem, do Betlejem. Patrzcie, jak tam gwiazda światłem swoim miga! Pewnie do uczczenia Pana swego ściga. Krokiem śmiałym i wesołym spieszmy i uderzmy czołem przed Panem w Betlejem.
Całunem śniegu przysypany, biały park w szarą ciszę pogrążył się cały i z jakichś głuchych tęsknot się spowiada. Drzew nagich długa ciemna kolumnada wije się sennie i w dali gdzieś ginie, wije się cicho po białej równinie. I biegną ławki aleją szeregiem, samotne, puste, ubielone śniegiem.
Oj, maluśki, maluśki, maluśki jako rękawicka. Alboli tez jakoby, jakoby kawałecek smycka. Cy nie lepiej Tobie by, Tobie by
siedzieć było w niebie, wsak Twój Tatuś kochany, kochany nie wyganiał Ciebie. Tam ci zawsze słuzyły, słuzyły prześliczne janioły, a tu lezys sam j eden, sam jeden jako palec goły.
Zima
Zima – jedna z czterech pór roku w przyrodzie, w strefie klimatu umiarkowanego. Charakteryzuje się najniższymi temperaturami powietrza w skali roku, umiarkowaną ilością opadu atmosferycznego, zazwyczaj zestaloną (zamarzniętą) formą opadu i osadu atmosferycznego, a większość świata roślin i zwierząt przechodzi okres uśpienia.
Powiatowy Młodzieżowy Ośrodek Wychowawczy
w Rembowie
Gmina Raków położona jest w południowo-wschodniej części województwa świętokrzyskiego. W skład gminy wchodzi 28 wsi, z których Raków jest siedzibą władz gminnych. Założycielem miasteczka Raków był w średniowieczu w 1567 roku przybyły z Żarnowa kasztelan Jan Sienieński (który równocześnie założył także miasteczko Rembów i Dębno). Żarnowski kasztelan nazwał miasto na cześć swojej małżonki, która pieczętowała się Warmią czyli Rakiem - właśnie Rakowem. Od tej pory znakiem herbowym miejscowości i gminy jest czerwony rak na białym polu. W 1869 roku Raków utracił prawa miejskie.
Niewątpliwym atutem gminy Raków jest dobry stan środowiska naturalnego i niezwykle urokliwe miejsca. Dużą atrakcją gminy jest największy w województwie świętokrzyskim zbiornik wodny Chańcza. W gminie znajduje się Cisowsko-Orłowski Park Krajobrazowy i jego otulina. Występujące tu lasy charakteryzuje duża różnorodność i bogactwo, w tym także runa leśnego. Do najważniejszych zabytków gminy należy kościół parafialny pw. św. Trójcy z lat 1640-1645. W pobliżu kościoła zachował się mały kamienny XVII - wieczny budynek będący najprawdopodobniej mieszkaniem ministra zboru ariańskiego. Na uwagę turystów zasługuje również układ przemysłowo - urbanistyczny rynku w Rakowie i Dębnie. Do innych ważnych i ciekawych zabytków zaliczyć można: kościół reformatorów pw. św. Anny z 1641r. w Rakowie, "Dom Wójt" z XVI/XVII w Rakowie, dzwonnica z XVII w. w Bardzie oraz pozostałości zamku i fosy z XIV w. w Rembowie. W przed ostatnią niedzielę września co roku we wsi Dębno odbywa się słynne już święto pieczonego ziemniaka - "W Dzień Świętej Tekli ziemniaki będziem piekli".
Koła zainteresowań
Gazetka Ośrodkowa
Gazetka Konkursowa
Bezpieczna szkoła
Szkoła Dobrego Wychowania
